Mycelium vormt het gedeelde universum van vader en zoon. Terwijl dementie het denken en spreken vertroebelt, neemt beeldtaal het over van woorden. Tijdens gezamenlijke wandelingen door het landschap probeert Justus de Rode door middel van fotografie de toenemende afstand tot zijn vader te overbruggen.
 
In het bos groeit namelijk een gedeelde wereld van verwondering. Naast zijn eigen verbeelding van hun veranderende relatie, vraagt De Rode aan zijn vader om foto’s over te schilderen. Het opent de deur naar zijn geest, waarin bestaande vormen een andere betekenis krijgen en kleuren tot leven komen. De bomen, met hun wortels, vertakkingen en complexe ondergrondse netwerk, zijn decor en metafoor voor een nieuw soort dialoog. Zo vindt Justus de Rode de weg terug naar zijn vader.
 
Door onder andere zijn negatieven dubbel te belichten, legt De Rode in deze fotoserie letterlijk en figuurlijk twee werelden over elkaar heen. Daarnaast zoekt hij steeds naar een dubbele betekenis; het vastgelegde is nooit een letterlijke verbeelding. De Rode zet als het ware de schildersbril van zijn vader op om dichterbij diens werkelijkheid te komen. De beschilderingen in acrylverf geven vervolgens een kijkje in zijn hoofd. De wisselwerking tussen de prints en schilderingen is het fysieke resultaat van hun eigen Mycelium.